摘要:Problematyka zrównoważonego rozwoju,w tym budownictwa,obejmuje konieczny aspekt postępowania bez kompromisu dla rozwoju przyszłych pokoleń.Dotychczas zakłada się,że postęp jest nazbyt agresywny w stosunku do środowiska.Tak rzeczywiście jest w wielu przypadkach,które zostały dobrze udokumentowane,co nie znaczy,że nie podlegają krytyce.W niniejszym artykule podnosi się jeszcze inny problem – jest to mianowicie efekt zaniechania działań wyrównujących różnice cywilizacyjne.Występowanie dużych różnic w sensie infrastruktury komunikacyjnej pomiędzy różnymi regionami lub dużych różnic mentalnych,szczególnie związanych z niedostatecznym dostępem do edukacji,powoduje napięcia społeczne,wymuszony przepływ ludzi,co innymi słowy potęguje niestabilność i jest anty-zrównoważonym rozwojem.Zaniechania mogą dotyczyć elementarnych działań w zakresie budownictwa.W artykule został podjęty problem technicznego dziedzictwa kulturowego.Rzecz dotyczy tzw.1.mostu M.Lutosławskiego w Lublinie.Wieloletnie zaniedbania spowodowane niedostatkiem wiedzy o wartości mostu,jego unikalności sprawiły,że konstrukcja jest bliska stanowi granicznemu w sensie norm technicznych.To nie znaczy,że lada moment ulegnie katastrofie,ale każdy następny rok jej trwania to dalszy rozwój korozji i podrażanie kosztów przyszłego remontu.W sensie zrównoważonego rozwoju – należy czynić starania by nie zubożyć przyszłych pokoleń o materialny unikalny zabytek.